Το ξέρω ότι νιώθεις συγκίνηση…
Γνωρίζω καλά ότι τo βρακί σου έχει λερωθεί από χαρά και μόνο στο κλικ για να ανοίξει το link…
Tο στομάχι σου έχει δεθεί κόμπος, έχεις φτιάξει φραπεδούμπα και από την αγωνία τα τσόφλια από τον πασατέμπο και τα σπόρια έχουν ήδη κολλήσει στα δόντια σου…
Το ξέρω ότι περίμενες καιρό, μπροστά στο γεμάτο μικρόβια πληκτρολόγιο σου, εγκλωβισμένος μέσα στους τέσσερους τοίχους της φυλακής που αποκαλείς σπίτι, για να πάρεις μια τζούρα ελευθερίας μπροστά στην οθόνη που έχεις εξαρτήσει την μίζερη ζωή σου…
Συγγνώμη…
Το ξέρω αγαπημένοι μου Αυτονομιστές ότι σας έχω λείψει, αλλά δυστυχώς οι υποχρεώσεις μου σαν παίκτης–προπονητής της ομάδας, δεν μου επέτρεπαν να καταναλώνω φαιά ουσία για να γράφω μπούρδες, ώστε εσείς γελοία υποκείμενα να ξεφεύγετε από την ζοφερή καθημερινότητα της εξαθλίωσης και να πιστεύετε ότι όλα σε αυτόν τον κόσμο πάνε καλά. Όλη μου η ενέργεια, η σκέψη και η δύναμη έπρεπε να είναι συγκεντρωμένη, ώστε να καταφέρω να κάνω τα σάπια κορμιά των ας το πούμε παικτώνε, να καταφέρουν να παίξουν έστω μια υποψία μπάλας…
Έχει φτάσει και πάλι εκείνη η στιγμή όμως, το κατά Παστίτσιον Γέροντα πλήρωμα του χρόνου, που ευτυχώς για εσάς θα υποχρεωθείτε να διαβάσετε τις σκόρπιες αλλά γεμάτες κρυμμένα νοήματα μπούρδες μου και πάλι, δίνοντας έστω και για λίγο νόημα στις ανούσια σπαταλημένες καλοκαιρινές μέρες σας…
Η αφήγηση μου θα είναι γλαφυρή κατά το δοκούν, όσον αφορά την περιπέτεια ενός Καρχαρία στο βάλτο του Στομίου που οι Τυροσβούτηδες του Πανταζή αποκαλούν παραλία…
Είναι εκείνες οι μέρες που περιμένεις όλο το χρόνο…
Γεμάτος αγωνία προσμένεις να μετακινηθείς σε κάποιο υπέροχο μέρος και να συναντήσεις κόσμο που έχει την ίδια αγωνία με σένα για το αν θα φτιαχτεί forum (εδώ και τρία χρόνια η ίδια ιστορία), για να σωθεί ο κόσμος από την σκλαβιά και να γίνει επιτέλους αυτή η ρημάδα η επανάσταση…
Να επιδοθείς σε σωρεία καταχρήσεων σε συμπυκνωμένο χρόνο και να ενισχύσεις τα αντισπισιστικά σου αντανακλαστικά τρώγοντας vegan σαντουιτσάκι (γεμισμένο με ολόφρεσκο ζουμερό σουβλάκι που μόλις ονόμασες τόφου)…
Να παίξεις μπαλίτσα βρε αδερφέ, την πραγματική όχι την σπυριάρα, ούτε την άλλη την ψεύτικια, την πολύχρωμη με τις οριζόντιες ραφές, και να απλώσεις την σμιλεμένη κατά παραγγελία στην κόλαση κορμάρα σου στην παραλάϊα…
Τα σημάδια όμως ήταν δυσοίωνα από πέρσι… όταν οι Παγουροφόροι Κόρακες, με την σιωπηλή συγκατάθεση των Μπουγατσοφάγων, του Αστέρα Εξαθλείων και των Γκρινιάρηδων του Παγασητικού πρότειναν να τελεστεί το ιερό 4ο Antifa Festival στο καμίνι του κάμπου…
Βέβαια όντας εξοικειωμένος, καθώς λάτρης και χρόνιος θαμώνας του Arm Your Desires (deep dala fest) στον μαγευτικό Τύρναβο, ήξερα τι να περιμένω ή μάλλον τι μας περιμένει…
50 βαθμοί λιώνει το κορμί, σγόρτσα-μπίχλα-μέγρα και σκουλαμέντρα από το χούμα, κόρα σε όλο το σώμα από την πατούσα μέχρι τα ματοτσίνορα, μάκα και σπανάκι σε αστράγαλο και αγκώνα από την απλυσιά, χλίμπι-χλίμπι* στην μασχάλη, κορκοτσάλα* στα νύχια των ποδιώνε (λόγω εντατικής και αποκλειστικής χρήσης δίχαλου), μπρεκακάο* δοντιώνε από τα σουβλάκια και μαρμελάδα μανταρίνι στο αυτί…
*χλίμπι-χλίμπι: κίτρινη λασποειδής μάζα κολλημένη στις τρίχες της αμασχάλης με αιτία δημιουργίας την ανάμιξη τόνων ιδρωτσίλας με αποσμητικό roll-on. Αν στεγνώσει γίνεται γαρμπίλι…
*κορκοτσάλα: αμώδης συγκέντρωση στο εσωτερικό των νυχιών των ποδιώνε, συνήθως σκούρου χρώματος. Εμφανίζεται συνήθως σε μπετάτζήδες που χρησιμοποιούν λαστιχένια παντόφλα και σε ελεφθεροκαμπίτες. Σε περίπτωση μη έγκαιρου καθαρισμού, για την κοπή των νυχιώνε χρειάζεται μετά καλέμι και τροχός-σβουράκι…
*μπρεκακάο: στοκοειδής μάζα υπόλευκου χρώματος με μαυράκια ενίοτε (λόγω παρουσίας ρίγανης) κολλημένη στις χαραμάδες των δοντιώνε και στο σημείο ένωσης με τα ούλα, λόγω της μη χρήσης οδοντόβουρτσας. Βασικός συντελεστής της απουσίας χαμόγελου…
ΑΠΟΦΡΑΔΑ ΜΕΡΑ 1η…
Ξεκινάς λοιπόν προετοιμασμένος για όλα με προορισμό τον κάμπο, έχοντας φορτώσει στο αμάξι όλα τα μπλιμπλίκια της ομάδας και έχοντας για συνοδοιπόρο στο οδυνηρό σου ταξίδι τον Johny-boy (κάτι μεταξύ πολεμιστή Βιετκόνγκ, νεοχίπη ποδηλάτη και ποδοσφαιριστή) …
Έχεις φύγει στις 7 το πρωί Σαββατιάτικα για να προλάβεις να είσαι εκεί στην κουβέντα, όχι τίποτα άλλο, μην γίνει forum και δεν είσαι παρών στην ιστορική αυτή στιγμή…
Μετά το απαραίτητο σταμάτημα για κατούρημα με θέα στον Μπράλο (απαραίτητο τελετουργικό όταν κατευθυνόμαστε προς τον κάμπο), τα σημάδια στο κατέβασμα είναι ήδη έκδηλα…
Η θερμοκρασία αρχίζει να ανεβαίνει, η ζώνη αρχίζει να κολλάει πάνω στο σώμα, το ραδιόφωνο παίζει μόνο κλαρίνα (πράγμα θετικό βέβαια) και ο Γιάννης δίπλα να έχει πέσει σε λήθαργο με τα σάλια στο στόμα του να θυμίζουν το Διακονιάρη…
Συνεχίζεις και αφού περνάς και τους 42 σταθμούς διοδίων, κοντεύεις να φτάσεις στην Λάρισα … Εκεί κάνεις το τεράστιο λάθος να ακούσεις την συμβουλή γνωστού μπανταβαλού και αντούβιανου όντος, ονόματι Μούσης, που σου λέει να βγείς στο Κιλελέρ.. και κάπου εκεί αρχίζει η μάχη για την επιβίωση…
Κινείσαι προς το πουθενά μέσα σε ένα τεράστιο ταψί που το λένε κάμπο, νιώθοντας σαν γιούλμπασι και το αμάξι να είναι η λαδόκολλα… το μόνο που βλέπεις μπροστά είναι χωράφια, τρακτέρια και μπάλες από άχυρο… Μπαίνεις στο πρώτο χωριό και δεν υπάρχει ψυχή… στο δεύτερο συναντάς μονάχα δύο κοριτσάκια (πιθανώς φαντάσματα σαν τον Κούμπου τον νεότερο) τα οποία σε κοιτούν σαν εξωγήινο και σου λένε ότι δεν ξέρουν προς τα πού είναι η Λάρισα…
Κωσταλέξι…
Ο θεός της μπάλας όμως είναι μεγάλος και αφού έχεις συνουσιαστεί φραστικά με την Παναγία μερικές δεκάδες φορές και έχει γιομίσει ο τόπος Χριστούληδες, εκεί που οδηγάς στο άγνωστο με βάρκα ένα Punto, εμφανίζεται ξαφνικά άγγελος με την μορφή του Μητσάκου του Παπαδόπουλου (ορκίζομαι ότι ήταν ίδιος) φορώντας τιραντέ αμάνικο και καθρέφτη γυαλί και με το αγροτικό του (μάρκας ΒΜW) προσφέρεται να σου δείξει το δρόμο προς την Λάρισα…
Αφού λοιπόν καταφέρνεις να μην σκοτωθείς καθώς προσπαθείς να προλάβεις τον τρελό με την μπέμπα, που τρέχει μιμούμενος τον Colin ΜcRay, στους κατσικόδρομους του κάμπου, φτάνεις στην Λάρισα… Επικοινωνείς πάλι με το Τρίο Μπελγκάντο που βρίσκεται ήδη στο Στόμιο και μετά τα απαραίτητα καντηλάκια για την όλη ταλαιπωρία, λαμβάνεις νέες οδηγίες που συνοψίζονται στο «Άντε γαμηθείτε, ψοφήστε σε καμιά γωνία, δεν ξέρουμε να σας πούμε πώς να ρθείτε, βρείτε τα Τέμπη και ελάτε από δω χάμου»… Κόβεις τον δρόμο σε παππού με ποδήλατο, ρωτάς με ευγενικά αναιδή τρόπο πως πας προς Στόμιο και ξαναξεκινάς…
Σημαντική πληροφορία… Στη Λάρισα ανεβήκαμε 5 τίμιοι και θαρραλέοι Αυτονομιστές… Οι υπόλοιποι/ες είτε δούλευαν, είτε έτρεχαν ξετσούνοι/ες σε κάποια παραλία…
Αφού το μαρτύριο του ταξιδιού αρχίζει να τελειώνει και έχεις δεί πινακίδα που λέει Στόμιο, ζοφερές και πικρές αναμνήσεις αρχίζουν να σου κατακλύζουν το μυαλό…
Έχοντας επιχειρήσει να πάμε για μπανάκι κάποτε από τον Τύρναβο, μας είχαν στείλει σε κοντινή «υπέροχη» παραλία-βούρκο, με καταγάλανα νερά στο χρώμα του εμετικού καφέ, έως σκατουλί, που σου έδινε την αίσθηση ότι κολυμπάς σε σάλιο, με περισσότερα νάϋλα, να επιπλέουν, και από την Ξερόλακκα…
Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ξαναβρεθώ εκεί ποτέ, δυστυχώς όμως δεν θυμόμουν το όνομα του καταραμένου αυτού τόπου…
ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥ ΕΊΜΑΙ ΠΑΛΙ ΕΔΩ ΓΙΑ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ !!!!!!!!!!!!!!!!
Το βλέμμα μου είναι παρόμοιο με αυτό του Καμπαμαρού όταν κατάλαβε ότι ο παππούς είναι εξωγήινος… θέλω να σκίσω με στομωμένο ξυράφι της σάρκες μου, να βουτήξω σε μια πισίνα με οινόπνευμα, να με πολτοποιήσω σε μια κιμαδομηχανή και τα μπιφτέκια μου να τα πετάξω στα ΣΚΥΛΙΑ !!!! Αλλά όχι, η επιθυμία για συμμετοχή στην ιστορική κουβέντα που θα επακολουθούσε και θα δημιουργούσε το forum είναι μεγαλύτερη…
Αφού εφοδιάζουμε τον οργανισμό μας με τους απαραίτητους ηλεκτρολύτες ζύθου, οδηγούμαστε στον ιερό χώρο της συνέλευσης… η ατμόσφαιρα μυσταγωγική… όλοι οι Δρυίδες του αυτοοργανωμένου ποδοσφαίρου καθόσαντε κατάχαμα πάνω σε λιοπάνες κάτω από ένα πλατάνι… η συγκίνηση βαρούσε κόκκινο… και μετά από επίπονη και πολύωρη διαπραγμάτευση και συνδιαμόρφωση η απόφαση πάρθηκε…
ΘΑ ΕΚΑΜΩΜΕΝ FORUM!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αφού καταναλώνουμε μερικούς ηλεκτρολύτες ακόμα για να ξεπεράσουμε το συγκινησιακό σοκ και την φόρτιση, πάμε να ρίξουμε μια βουτίτσα στην γούρνα που οι Λαρισαίοι αποκαλούν θάλασσα… Βάθος Καλόγριας (αυτό που πάς, πας, πας και δεν βαθαίνει ποτέ) εκατομμύρια τόνοι φύκια με ιδιότητες χρονομηχανής, καθώς έκανες βουτιά και έβγαινες σε rave πάρτυ του ΄90 με πράσινα τσουλούφια ή μοϊκάνα, κόκκινη σημαία με νεκροκεφαλή στην παραλία με σήμανση «Βουτάτε με δική σας ευθύνη», πεντακάθαρα καφέ θολά νερά και τσούχτρες… πολλές τσούχτρες…
Τα αντιπαρέρχεσαι όλα αυτά όμως γιατί σε λίγο θα παίξεις μπαλίτσα…
Αφού κάναμε ένα γρήγορο ντουζ στο μπιτσόμπαρο, το οποίο ήταν συνδεδεμένο μάλλον με κάποιο καταψύκτη και ανταλλάξαμε μύκητες ποδιώνε με τους υπόλοιπους εκατοντάδες φίλους/ες και συντρόφους/ισσες καθώς ήταν το μοναδικό για όλους, ετοιμαστήκαμε για το γήπεδο… εγώ έκανα πολύ καλή ντίλα, πάντως… κότσο τους έπιασα και αντάλλαξα έναν Minarius Patrinellae, με έναν Mpougatsus Cremae, έναν Calamacium Gatacium και έναν σπάνιο Pagurium Coraci…
Αφού διασχίσαμε το δημοτικό καμπινγκ, μπροστά στα έντρομα και απορημένα μάτια των διαμενόντων, που αναρωτιόντουσαν προς τα πού πάνε όλοι μαζί αυτοί οι αρούγκαλοι αρκουδιαραίοι, φορτωμένοι πανό, τύμπανα, μπύρες και καπνογόνα φτάσαμε στο γήπεδο στολίδι του Στομίου το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και σαν λακκούβα με χορτάρι…
Στην στημένη κλήρωση που διενεργήθηκε μετά την Συνέλευση (ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ FORUM!!!!) πέσαμε με την LIBERTA…
Κατεβάσαμε ομάδα φωτιά… Η μεικτή Α.Π.Ο (Αυτοοργανωμένων Ποδοσφαιρικών Ομάδων) αποτελούνταν από : τον ήρωα Ντιο στο τέρμα. Οι υπόλοιποι ήταν κάτι χαμένα κορμιά από Πάτρα, Λειβαδιά, Χαλκίδα και Λάρισα που απλά περιφέρονταν άσκοπα μέσα στο γήπεδο… Ειδικά το σέντερ φορ ήταν για να το κλαίνε οι ρέγγες…
Η ζέστη αφόρητη, οι σφυγμοί στα ύψη και η αφυδάτωση από το αλκοόλ αισθητή από το πρώτο λεπτό… Από τον πάγκο Κοκοτσίνιο και Τζόβενο φώναζαν διάφορες ακατανόητες οδηγίες που ακούγονταν όμοιες με δηλώσεις του προέδρου του Εδεσσαϊκού, αλλά ευτυχώς οι οδηγίες πριν τον αγώνα ήταν σαφείς:
«Αν λιποθυμήσεις μην ξεγελαστείς και πας προς το φως!!! Ξεκίνα να τρέχεις προς την αντίθετη και θα προλάβουμε να σε επαναφέρουμε εμείς!!!»
Το σκορ 3-0 με γκολ οφσάιντ και άλλα τέτοια τερτίπια των Μπεοθρεμμένων Κωπηλατών του Παγασητικού…
Τα υπόλοιπα ματσάκια αδιάφορα αφού δεν αγωνιζόμασταν εμείς, μέχρι το παιχνίδι μας στο τέλος (γιατί αμα είσαι καλός παίζεις δυο φορές… δεν χορταίνουν να σε βλέπουν!!!) με τον Απείθαρχο που έληξε 3-1, όχι επειδή υπήρχε διαφορά κλάσης, αλλά γιατί είχαμε κλάσει από τις μπύρες και τα σουβλάκια στο μεσοδιάστημα…
Και κάπου εκεί άρχισε να πέφτει η νύχτα… και ενεφανίσθη η 8η πληγή του Φαραώ… η κατάρα…
Αλλεπάλληλες επιθέσεις στο παραμικρό ακάλυπτο κομμάτι σάρκας…
Κόσμος να τρέχει πανικόβλητος να κρυφτεί ουρλιάζοντας…
Τσιρότα σιτρονέλας να πηγαίνουν και να έρχονται και τα Autan να ψεκάζουν παντού αδιακρίτως… ήμασταν και επίσημα στο Κουνουπιστάν!!!
Καταχνιά από την σκόνη, σέναν Άλλο Κόσμο, γεμάτο κουνούπια που οι απανωτές επιθέσεις τους θύμιζαν Στούκας!!
Έπρεπε να υπάρξει αντίσταση στην καταπίεση και στην κυριολεκτική αφαίμαξη της αυτοοργανωμένης ποδοσφαιρικής τάξης, από τα κουνούπια δυνάστες!!! Κάποιος έπρεπε να δείξει φωτεινό τον δρόμο και να οργανώσει τον κόσμο !!! Και έτσι γεννήθηκαν μέσα στις τσιμπιές και τις αντιξοότητες οι Autan Hooligans!!!
Οι αξίες τους και η φλόγα της αντίστασης διαδόθηκαν πιο γρήγορα και από βουβωνική πανώλη στο χώρο του κάμπινγκ και στο live σε κάθε παύση, ανάμεσα στα άσματα, αντηχούσε το “Come On Come on Autan Hooligans”… όταν καταλάγιαζε ο κουρνιαχτός από τον πόγκο και οι Μαο-Μαο σταματούσαν να χορεύουν γύρω από τα καπνογόνα, τα συνθήματα που έσχιζαν τον αέρα ήταν:
«Ρε Αντύπα είσαι τρέλα, πασαλείβομαι Αutan και σιτρονελα…»
«Libertan (με τονισμό στο νννν) μου τελείωσε το autan!! και κουνούπια τριγύρω γυρνάνε, τους ανθρώπους πανέ και τσιμπάν!!!»
«ΩΩΩΩΩΩ Αστεράρα μου χουν τελειώσει τα λεφτά!!!! Τα έφαγα σε αλκοολ και αντικουνουπικά!!! κουνούπια με τσιμπαν γινόνται χάλια και αυτά!!! ΩΩΩΩ Αστεράρα μου χουν τελειώσει τα λεφτά!!!»
«Προοδευτική Προοδευτική για τα κουνούπια φέρε μας μια αλοιφή… Προοδευτική Προοδευτική και δε γαμιέται ας είναι τυροκαυτερή!!!»
«Ωωωω Μαρίνο Αντύπα μου έχει τελειώσει το Autan… τρέχω να γλιτώσω και κουνούπια με τσιμπάν… φερτέ αεροπλάνο να ψεκάσει από απάν…»
«Στα Γιάννενα η λίμνη είναι κοντά… κουνούπια είχε και εκεί πολλά… μα όχι όπως εδώ που τρέχω να σωθώ…ποτέ ξανά Αntifa στο στόμιο…»
Η ιδέα του Τζόβενου, στηριγμένη στον αστικό μύθο, ότι όσο περισσότερο πιούμε τόσο λιγότερο θα μας τσιμπάνε τα κουνούπια, αποδείχθηκε άκαρπη και το μόνο που μας προσέφερε ήταν κλειστές φωνές, αφού αλυχτάγαμε σαν τα γατσούλια, πολύ δύσκολο δρόμο επιστροφής προς τις σκηνές, τενοντίτιδα από το χοροπήδημα και έναν ωραιότατο πονοκέφαλο το επόμενο πρωι…
ΑΠΟΦΡΑΔΑ ΜΕΡΑ 2η…
Ξυπνάς συγκεντρώνοντας τα κομμάτια σου από το χθεσινό όλεθρο και κατευθύνεσαι στο μπαρ όπου στα ηχεία παίζει Karma Chameleon για να πάρεις καφέ, με την ελπίδα ότι θα ενεργοποιηθεί και άλλο κύτταρο στον εγκέφαλο σου πέρα από αυτό που δίνει την οδηγία για να περπατάς…
Πίνεις τον καφέ και μετά αρχίζεις να σέρνεσαι σαν κάμπια στους ίσκιους…
Η ελπίδα για λίγη ακόμα ξεκούραση σβήνει όταν οι Γκρινιάρηδες Κωπηλάτες αποφασίζουν να παίξουν δίπλα σου βόλεϋ…
Ξέρεις όμως ότι θα πάρεις την εκδίκηση σου υποστηρίζοντας όποιον και αν αντιμετωπίσουν μετά στους αγώνες…
Μίσος – Μίσος αντιΒολιωτικό, το κύπελο ποτέ ξανά στον Παγασητικό!!!
Παραλίγο φωτιά στην Θεσσαλία από τους Κόρακες την οποία πρόλαβαν να σβήσουν χάρη στα παγουρίνο που έχουν ζωσμένα πάντα μαζί τους…
Σηκώνεσαι και περιφέρεις το ρημαγμένο σου κορμάκι στα στενά του Στομίου αναζητώντας την λύτρωση σε μια λουκανόπιτα για την οποία περιμένεις στωικά να ψηθεί επί 1 ολόκληρη ώρα…
Μπροστά από τον φούρνο λαϊκό προσκύνημα…
Μετά βουτιά για μια ακόμα φορά στον βούρκο και ψυχολογική προετοιμασία συνοδευόμενη από το απαραίτητο αλκοόλ για αυτό που θα επακολουθήσει…
Οι Autan Hooligans κάνουν αισθητή την παρουσία τους και σε αυτό το κάτι σαν παραλία…
Οι Τουμπαίοι υποστηριζόμενοι από τους Αθηναίζους έχουν κάνει κατάληψη στο μπιτσόμπαρο και στα deck του και υπό την μουσική υπόκρουση ασμάτων από το χρονοντούλαπο καταναλώνουν cocktails …
Οι αγχωμένοι Κωπηλάτες μάταια προσπαθούν να τους πείσουν να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να μεταφερθούμε στο γήπεδο …
Υπό τον κίνδυνο να ξεκινήσουν να γκρινιάζουν όμως σιγά σιγά ξεκινάει η πορεία των ζόμπι προς το γήπεδο…
Παίζουμε δυνατά από την αρχή σε λουκανικάκι και μπύρα…
Στον πρώτο ημιτελικό η Προο την οποία σαφώς και υποστηρίζαμε στο τελευταίο λεπτό κάνει την ανατροπή και στέλνει τον αγώνα με τους Κωπηλάτες στα μπέναλτιζ…
Μάταια προσπαθήσαμε να προσφέρουμε ένα τείχος βοηθείας στον ήρωα Ντίο…
Τελικός Libe – Αστέρας που απέκλεισε τον Απείθαρχο με συνοπτικές διαδικασίες…
Κάναμε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να μην πάει το κύπελο στον Παγασητικό… Τι την περίφραξη ξηλώσαμε και την πετάξαμε μέσα… τι καπνογόνα… τι δεύτερες μπάλες… τι κάτι κοτρόνες που ήταν εκεί παραδίπλα… Τι ντού… τα πάντα όλα!!!
Και τα καταφέραμε!!!
Αστέρας νικητής για τα μάτια του κόσμου για άλλη μια φορά.
Και μετά η δύσκολη ώρα της επιστροφής… Αγκαλιές και αποχαιρετισμοί με τους ανθρώπους που λαχταράς να συναντηθείς έναν ολόκληρο χρόνο και ευχές για την καινούργια χρονιά… Και μια υπέροχη ανακούφιση που φεύγεις από αυτόν τον καταραμένο τόπο!!!
Come on, Come on!!! Come on, Come on!!! Come on, Come on!!! Autan Hooligans!!!
Του χρόνου και στην Κρήτη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Υ.Γ. Σοβαρότητας: Ευχαριστούμε για όλα τα παιδιά από τον Μαρίνο Αντύπα και συγχαρητήρια για την απίστευτη διοργάνωση και την φιλοξενία. Με μεγάλη χαρά είδαμε ότι αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε όλοι μαζί, έχει ριζώσει για τα καλά και όλο και περισσότερες ομάδες ξεπηδούν σε όλη την Ελλάδα.
Χαρήκαμε πολύ που γνωρίσαμε από κοντά τα παιδιά από την Κρήτη (Τηγανίτης), την Χαλκίδα (Ανάποδος) και την Λειβαδιά (Ρήξη), ενώ πληροφορηθήκαμε μια ακόμη ομάδα δημιουργήθηκε στην Ορεστιάδα (Δόξα).
Είναι σημαντικό που ξεπηδούν όλο και περισσότεροι πυρήνες αντίστασης στο μοντέρνο, εμπορευματοποιημένο αθλητισμό και στο μοντέλο άθλησης που θέλει να επιβάλλει η κυριαρχία. Τα εγχειρήματα μας μοιράζονται κοινές αξίες και έχουν κοινές αφετηρίες: την αγάπη για το άθλημα, την αυτοοργάνωση, τον αντιφασισμό και την αντίσταση.
Ας ελπίσουμε ότι θα υλοποιήσουμε όσα συζητήσαμε μεταξύ μας αλλά και στην συνέλευση του Σαββάτου και η φωνή μας θα δυναμώσει ακόμα περισσότερο.
Υ.Γ. 1: Ο Κάμπος δεν έχει παραλία!!!!!!!!!!!!!!!
Υ.Γ. 2: Όχι άλλο κουνούπι ρε!!!!!!!!!!!!!!!!
Υ.Γ. 3: Λιμπερτά πάλι έχασες το τουρνουά και στο Βόλο πίσω γυρίζεις με άδεια χέρια
Και πάλι ξανά!!!!
Υ.Γ. 4: Δεν ξέρω αν σας το είπα αλλά ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ FORUM!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
aftonomipo.wordpress.com 