Αντίο Χρήστο.

Δυστυχώς μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο βρεθήκαμε σαν συλλογικότητα, αλλά και σαν άτομα, στην δυσάρεστη θέση να πούμε το τελευταίο αντίο σε δύο μέλη της ομάδας μας της Αυτόνομης Π.Ο. Και οι δύο ήταν κομμάτι από εμάς, ήταν συμπαίκτες, φίλοι, σύντροφοι.Στην περίπτωση του Γιώργου δεν γράψαμε πολλά, γιατί ήταν τόσο αδυσώπητο και ύπουλο το χτύπημα της μοίρας, που δεν χωρούσαν λέξεις. Ήταν τέτοια η μορφή της ασθένειας που δεν του επέτρεψε ούτε καν να δώσει την ύστατη μάχη.

Η περίπτωση του Χρήστου όμως είναι εντελώς διαφορετική, είναι γεμάτη από ερωτηματικά και γεγονότα, που δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητα ή στην αφάνεια.Ο Χρήστος, όπως και ο Γιώργος, δεν ήταν ενεργό μέλος του «ευρύτερου» κινηματικού χώρου, που λόγω ιδεολογικής κοινότητας και θέσεων αποτελεί την κύρια δεξαμενή μελών των αυτοοργανωμένων αθλητικών σωματείων, όπως η Αυτόνομη. Ο Χρήστος από μικρός ασχολήθηκε με την μπάλα. Αθλητής χαρισματικός, στα 18 του έπαιζε στην Δ’ Εθνική, ένας τραυματισμός στην μέση όμως τον κράτησε πίσω. Θα μπορούσε να παίζει σε οποιαδήποτε ομάδα από την Α’ μέχρι την Γ’ κατηγορία της Αχαΐας και να πληρώνεται. Όμως λόγω της αγνής αγάπης του για το άθλημα και της σαπίλας που επικρατεί και στο τοπικό, αλλά και γιατί τον έθελγαν τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης, της εναντίωσης στο μοντέρνο ποδόσφαιρο και της αλληλεγγύης, προσέγγισε την ομάδα και έγινε για δύο χρόνια ενεργό μέλος της.

Έκανε σε σύντομο χρονικό διάστημα κτήμα του αυτά τα προτάγματα και όπως συνήθιζε να λέει στις συνελεύσεις, ένιωθε ο εαυτός του μέσα στην ομάδα, λειτουργώντας σε ένα περιβάλλον οριζόντιο, χωρίς παλιούς και νέους, χωρίς να είναι αναγκασμένος να ακολουθεί πλέον στείρες προσταγές από προπονητές και προέδρους, απολαμβάνοντας την προπόνηση, που πολλές φορές έκανε αυτός καθώς ήταν και κάτοχος διπλώματος προπονητή, και το παιχνίδι. Προσπαθούσε να συνεισφέρει και το κατάφερε σε όλους τους τομείς δραστηριοποίησης της ομάδας αγωνιστικούς και μη.

Και ερχόμαστε στο προκείμενο. Ο Χρήστος πήρε μια απόφαση. Χωρίς να γνωρίζουμε επακριβώς κάτω από ποιες συνθήκες πήρε αυτή την απόφαση, είναι σίγουρο ότι οι συνθήκες μεταφοράς και συνοδείας προς και μέσα στο νοσοκομείο, καθώς και τα άτομα που ήταν επιφορτισμένα με την ευθύνη για αυτές, μπάτσοι και ιατρικό προσωπικό, είναι αυτοί που φέρουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για το γεγονός ότι ο Χρήστος δεν είναι πια μαζί μας.

Ο τρόπος που το κράτος μεταχειρίζεται τους ψυχικά ασθενείς, είναι επιεικώς άθλιος και βάναυσος, με χιλιάδες ανθρώπους να στοιβάζονται σε αποθήκες ψυχών, που ονομάζονται ψυχιατρικές κλινικές. Ζούμε σε μια κοινωνία, που ακόμα και στον 21ο αιώνα τα ψυχικά νοσήματα αντιμετωπίζονται σαν ταμπού και με περίσσια άγνοια. Οι δημόσιες υπηρεσίες ψυχικής υγείας υπολειτουργούν, υποστελεχωμένες έως ανύπαρκτες. Η επίσκεψη σε έναν ειδικό αποτελεί, λόγω κόστους, προνόμιο για λίγους τυχερούς που έχουν την οικονομική δυνατότητα με τους υπόλοιπους να αφήνονται στην μοίρα τους. Αντιθέτως τα χρήματα και οι χορηγίες περισσεύουν για αμυντικές δαπάνες, εξοπλισμούς και προσλήψεις στα κατασταλτικά σώματα ασφαλείας και στον στρατό. Αποτέλεσμα όλων αυτών ακατάλληλα έως ανίκανα άτομα να βρίσκονται σε θέσεις που δεν θα έπρεπε , και να είναι επιφορτισμένα με την παρακολούθηση, την συνοδεία και την μεταφορά ασθενών όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Ο Χρήστος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο από κάποιους ακατάλληλους, ανεύθυνους και απαίδευτους σε τέτοιου είδους περιστατικά. Και εδώ ξεκινούν τα ερωτηματικά και οι ευθύνες των μπάτσων και του ιατρικού προσωπικού:

• Γιατί μπόρεσε με τόση ευκολία να υπάρχει πρόσβαση και να αφαιρεθεί το όπλο από την θήκη του μπάτσου η οποία υποτίθεται ότι οφείλει να βρίσκεται ειδικά ασφαλισμένη για την αποφυγή τέτοιων περιστατικών?

• Γιατί το όπλο του μπάτσου ήταν γεμάτο και απασφαλισμένο στην θήκη, μέσα στο νοσοκομείο?

• Για ποιο λόγο ο Χρήστος δεν παραλήφθηκε μετά την μεταφορά του από ειδικά εκπαιδευμένο νοσηλευτικό προσωπικό της ψυχιατρικής κλινικής του νοσοκομείου του Ρίου, το οποίο θα ήταν κατάλληλο για να αξιολογήσει την ψυχική του κατάσταση και να προβεί στις κατάλληλες ενέργειες?

Είναι ξεκάθαρο για εμάς ότι η ανευθυνότητα και η αμέλεια όλων των παρευρισκομένων, αποτέλεσε την αιτία που ο Χρήστος δεν είναι πια μαζί μας. Ειδικά του μπάτσου που είναι ο κυριότερος υπεύθυνος και το όπλο του βρέθηκε στο χέρι του Χρήστου. Ένα όπλο που από τους ένστολους δολοφόνους, ανά πάσα στιγμή θα στραφεί και θα στερήσει όπως και στο παρελθόν την ζωή από νεολαίους, αρνητές του συστήματος, φτωχοδιάβολους, μικροπαραβάτες και προστατεύει διαχρονικά μονάχα εαυτούς και τα συμφέροντα των αφεντικών τους.

Αναζητώντας δικαίωση και τιμωρία των υπευθύνων του χαμού σου με κάθε τρόπο, το μόνο που μπορούμε να σου υποσχεθούμε Χρηστάρα είναι ότι θα ζεις για πάντα μέσα στις καρδιές και στο μυαλό μας και θα είσαι πάντα παρών στους αγώνες μας μέσα και έξω από το γήπεδο.