Όνειρο… σε γήπεδο, δρόμους και μυαλό (!!!)

Ξεκίνησε από μια απλή ιδέα που σιγά-σιγά γιγαντώθηκε. Κανείς δεν περίμενε, η διάθεση δημιουργίας μια ποδοσφαιρικής ομάδας, ότι θα σήμαινε τόσα πολλά, σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα όχι μόνο για την Πάτρα, αλλά σχεδόν όλη την Ελλάδα.

Όταν τον περασμένο Απρίλιο, μαζευτήκαμε για πρώτη φορά στο εγκαταλελειμμένο γήπεδο του Σαρμά, η εικόνα 30 ανθρώπων (!!!) μας άφησε με ανοικτό το στόμα. Φίλοι που ήθελαν να προπονηθούν, άλλοι να περάσουν απλά την ώρα τους και άλλοι που το είδαν σαν έναν τρόπο έκφρασης.

Πολλοί γνωστοί, αλλά ουσιαστικά… άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. «Navajo», Παναχαϊκιώτες, Πατρινοί φίλοι από τους συνδέσμους της ΑΕΚ και του ΠΑΟ αλλά και άλλων ομάδων, παιδιά από τις καταλήψεις, το Πανεπιστήμιο, το ΤΕΙ, Κύπριοι και πολλοί άλλοι ήταν αυτοί που… δημιούργησαν το πολύμορφο παζλ της «Α.Π.Ο.», που δεν έχει όρια και σύνορα, παρά μόνο έναν άγραφο όρο. «Καλοδεχούμενοι όσοι κατανοούν τι είναι και πως ξεκίνησε αυτή η ομάδα».

Ο …γολγοθάς του καλοκαιριού έλαβε –θετικά- τέλος, με το τρέξιμο για έκδοση δελτίων, παραγγελία ρούχων και ειδών για την ομάδα, η προετοιμασία ξεκίνησε με πολύ κόσμο και προβλήματα, για να έρθει η αναβολή του πρωταθλήματος να δώσει λύση σε πολλές δυσκολίες.

Το παιχνίδι–γιορτή με τον Αετό Πατρών για το Κύπελλο Ερασιτεχνών σίγουρα μας άφησε πικρία για το σκορ (σ.σ. 3-0 με 2 γκολ στις καθυστερήσεις), αλλά σίγουρα μας έδωσε ανείπωτη χαρά για όσα θα επακολουθούσαν…

Για τα όσα διεξάγονται στις κερκίδες μας, όσα συζητιούνται στα στέκια της πόλης και στα απρόσμενα μηνύματα συμπαράστασης από συλλόγους-ομάδες όλης της χώρας, θα χρειαζόμασταν δεκάδες σελίδες για να τα αναπτύξουμε, έστω και στο 1%…

Γι’ αυτό και ας μείνουμε κυρίως στα… «ποδοσφαιρικά» δρώμενα (!)

Πρωτάθλημα: 3η και… ανικανοποίητη (!!!)
Η Αυτόνομη Ποδοσφαιρική Ομάδα, κατάφερε στους 3 πρώτους μήνες της –αγωνιστικής- ύπαρξης της, να εντυπωσιάσει την ποδοσφαιρική Αχαΐα για δύο λόγους. Ο πρώτος και σημαντικότερος, έχει να κάνει με την άποψη όλων των αντιπάλων στο πρωτάθλημα που είχαν να λένε για το κλίμα και την παρουσία των παικτών με το κοινότυπο -αλλά άκρως τιμητικό- σχόλιο «Είστε ομάδα με όλη την σημασία». Ο δεύτερος λόγος ήταν η πολύ καλή και συγκρατημένη παρουσία των παιδιών ακόμη και στα ματς που δεν είχαν καλό αγωνιστικό πρόσωπο.

Δεν είναι τυχαίο, πως με την ολοκλήρωση του Α’ γύρου του Α’ Ομίλου της Γ’ Κατηγορίας της ΕΠΣΑ, η Αυτόνομη Π.Ο. βρέθηκε στην 3η θέση μαζί με τον Άρη Κάτω Αχαγιάς, με συγκομιδή 16 βαθμούς σε 9 ματς, από τα οποία 5 ήταν νικηφόρα, 1 «Χ» και 3 χαμένα. Και αν για μια «πρωτάρα» ομάδα αυτό θα ήταν όνειρο, στην «Α.Π.Ο.» όχι μόνο χαρούμενοι δεν νιώθουν, αλλά αντίθετα σκέφτονται τον τρόπο που χάθηκαν κάποιοι βαθμοί. Και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, από τις 3 ήττες, η μόνη που ήταν αντάξια της εικόνας της ομάδας, ήταν στα Βραχνέικα, από τον Διαγόρα 2010 (1-0)…

Τόσο με τον Ακάδημο (1-0), όσο και το Βασιλικό (3-2), ο τρόπος κυρίως ήταν αυτός που ενόχλησε. Αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Η μπάλα κυλάει και αλλάζει από ένα απλό πετραδάκι που θα βρεθεί στο διάβα της. Άλλωστε όλοι εμείς, είμαστε εδώ πρώτα για να το διασκεδάσουμε. Επειδή όμως –όπως λέει ο λαός– «τρώγοντας έρχεται η όρεξη», αυτή ήρθε για τα καλά μέσα από τα αποτελέσματα…

Ο Όμιλος τελείως απρόβλεπτος. Πέρα από τον Ακάδημο (και τους παραιτηθέντες Πόντιους), όλοι χάνουν από όλους, μεγάλα σκορ σημειώνονται σε κάθε αγωνιστική, με τις 5αρες, τις 6αρες και τις 7αρες να πέφτουν… βροχή (!)

Εμείς κρατάμε την αλάνθαστη κυκλοφορία του Άρη Κάτω Αχαγιάς, που στο κομμάτι της δημιουργίας ήταν ότι πιο δύσκολο αντιμετωπίσαμε και την τρομερή τεχνική των παικτών των «κιτρινόμαυρων». Ακόμη τις διαγώνιες μπαλιές του Ακάδημου και την ταχύτητα των επιθετικών της ομάδας του Λαρισσού, αλλά και τα πιτσιρίκια του Διαγόρα 2010, που ήταν ασταμάτητα με την μπάλα στην κατοχή τους, χτυπώντας σε εκεί που δεν το περιμένεις.

Από τους υπόλοιπους… λίγα πράγματα. Μεμονωμένες περιπτώσεις παικτών, όπως ο Γεωργόπουλος του Βασιλικού (με τα δύο απολαυστικά -σε εκτέλεση- γκολ του εναντίον μας)…

Όσο για την ΑΥΤΟΝΟΜΗ Π.Ο.; Πολλά είναι αυτά που θα μπορούσαμε να σημειώσουμε για τον 1ο γύρο… Ας ξεκινήσουμε…

(+) Πάθος, διάθεση, κόσμος και μπάλα…
* Το πρώτο που κατατάσσεται στα θετικά, είναι αναμφισβήτητα η ομαδικότητα, η ποδοσφαιρική αλληλεγγύη των παιδιών της ομάδας (παρά κάποια μεμονωμένα περιστατικά) που έδωσε και πολλά νικηφόρα αποτελέσματα. Στιγμές όπως αυτές στου Πέττα με την Δόξα και με τον Άρη Κ. Αχαΐας, όπου υπήρχαν σοβαρές ελλείψεις και όλοι έγιναν μια γροθιά για να στηρίξουν ο ένας τον άλλο. Ακόμη και παιδιά που ήταν εκτός αποστολής, συμμετείχαν ενεργά με όποιον τρόπο μπορούσαν. Κάτι τέτοιο έγινε και με την Φλόγα και την καταρρακτώδη βροχή που παραλίγο να διακόψει την αναμέτρηση.

* Σημαντικότερο και από το πρώτο, είναι η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ στήριξη των οπαδών της ομάδας. Ποιος να το πίστευε ότι 200-300 άτομα θα έρχονται στο Καστρίτσι για να δουν την «Α.Π.Ο.»… Και αν τα 200 άτομα στο Καστρίτσι έγινε κάτι… αναμενόμενο, τι να πεις για αυτούς τους 60 που έφτασαν στο Πέττα και κυρίως στο Βασιλικό, όπου το χαλάζι δεν τους πτόησε να πανηγυρίζουν τα γκολ της ομάδας…

– Σε αυτούς συγκαταλέγονται και αυτοί που κοπιάζουν εξίσου με τους παίκτες. Τα παιδιά που φτιάχνουν τις γραμμές στο γήπεδο, οι ψήστες, οι μπάρμαν, τα παιδιά που μεταφέρουν όλα όσα χρειάζονται, που σπαταλάνε την Κυριακή τους με προσωπικό κόπο για να περνούν καλά όλοι οι υπόλοιποι και ταυτόχρονα όλοι μαζί.

* Ένα ακόμη που συγκαταλέγεται στα (+), το γεγονός πως αφουγκραζόμενοι τα κοινά της πόλης και της χώρας, μέσα από τους αγώνες τους, οι «ροσονέρι» έχουν περάσει τα δικά τους μηνύματα, έχουν τοποθετηθεί ανοικτά για τα όσα συμβαίνουν σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο…

* Η αγωνιστική κατάσταση της ομάδας. Η εκπληκτική δουλειά του προπονητή της «Α.Π.Ο.» Νίκου Κοκοτσή, που από τον Σεπτέμβριο και μετά, έκανε ότι ήταν δυνατόν για να παρουσιάσει μια άρτια εικόνα, παιδιών από κάθε επίπεδο, άμαθων σε συστήματα και τακτικές, που κατάφεραν να έχουν εξαιρετική φυσική κατάσταση και να αντέχουν σε σχέση με τους αντιπάλους.

– ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ παραλείπουμε τις «κομπίνες» που δουλεύτηκαν στις προπονήσεις…

* Τελευταίο αλλά ίσως και αυτό που είναι η μεγαλύτερη νίκη της «Α.Π.Ο.», το γεγονός πως κατάφερε να περάσει –έως έναν βαθμό– την φιλοσοφία της για ένα ποδόσφαιρο χωρίς πληρωμές, παράγοντες, βία, απειλές και όλα αυτά που έχουν καταντήσει τον «βασιλιά» των σπορ, σε ένα παιχνίδι εξουσίας και παρανομίας…

BONUS: Το γεγονός πως κάναμε «μόδα» το… ψήσιμο στα γήπεδα. Ξαφνικά, σε όποιο γήπεδο και αν πας, όλοι έχουν στήσει ψησταριές και πάγκους με μπύρες, Όσο για τους αντιπάλους, τους διαιτητές και τους απλούς θεατές, μόλις φτάνουν στο Καστρίτσι, μόνο ένα ρωτούν: «Που είναι τα σουβλάκια;»

(-) Απειρία, αστοχία και απογοήτευση…
* Το βασικόμειονέκτημα της ομάδας, δεν είναι άλλο από την απειρία των παικτών. Κάτι λογικό αν αναλογιστεί κανείς ότι πολλά παιδιά παίζουν για πρώτη φορά ποδόσφαιρο στην ζωή τους σε επίσημο πρωτάθλημα…

* Το χαρακτηριστικό μας σαν άνθρωποι είναι η τάση του εύκολου ενθουσιασμού και της εύκολης απογοήτευσης. Η Αυτόνομη δεν θα μπορούσε να μην παρουσιάσει αυτά τα δύο χαρακτηριστικά. Όμως το δεύτερο, στοίχισε αρκετά, με τον συνδυασμό κάποιων κακών αποτελεσμάτων και το ηθικό να πέφτει στα… τάρταρα.

*Τόσες ευκαιρίες, ούτε η… Μπαρτσελόνα (!!!). Τη μία 25, την άλλη 30, την άλλη 27 και πάει λέγοντας. Τόσες είναι οι τελικές φάσεις που δημιουργεί η «Α.Π.Ο.» σε κάθε αγώνα, που αν έβαζε στα δίχτυα το 1/3 τους, θα ήταν αήττητη στην κορυφή… Τεράστια αστοχία που δουλεύεται και βελτιώνεται σε κάθε προπόνηση.

* Σίγουρα πολλά είναι αυτά που δεν έγιναν σωστά, αφού σαν πρώτη χρονιά, κάποια πράγματα δεν ήταν δυνατό να τα γνωρίζουμε. Ας ελπίσουμε να μην ήταν σοβαρά, τόσο που να επηρεάσουν την ομάδα και τον κόσμο γύρω της…

(MVP): Ανδρέας Φλώρος…
Σίγουρα η παρουσία παικτών όπως ο Αντρέας Παπαλάμπρου (που θα έπρεπε να παίζει τουλάχιστον Δ’ Εθνική), του Γιώργου Κουμπουρλή (ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ η επιστροφή του από τόσους τραυματισμούς), του Τάκη Ξυπολιά (που τώρα κάποιοι παρακαλάνε να γυρίσει), του Μάριου Κυριάκου (τεράστιο ταλέντο ο Κύπριος) αλλά και άλλων, όπως και αυτών που δεν βρήκαν χρόνο να ακολουθήσουν όπως ο γνωστός από το πέρασμα του στην Παναχαϊκή Γιώργος Παπαγιαβής (!!!), κάνει δύσκολη την απόδοση του άτυπου βραβείου του «Καλύτερου Παίκτη».

Αν κάποιος όμως… «έβγαλε μάτια», αυτός ήταν ο Ανδρέας Φλώρος, ο Μεσολογγίτης αμυντικός χαφ, που χωρίς καμία ποδοσφαιρική υποδομή, κατάφερε να είναι η ανίκητη-ακούραστη μηχανή στον χώρο του κέντρου, με μεγάλη βελτίωση στην τεχνική του και την αφομοίωση της τακτικής, με την θέληση του να κερδίζει όχι απλά θέση βασικού, αλλά και το περιβραχιόνιο του αρχηγού, το οποίο τίμησε και με το παραπάνω.

Ο «Seaman» είναι παράδειγμα προς μίμηση, ενώ αν συνεχίσει έτσι, δύσκολα θα τον κρατήσουμε στην οικογένεια των «ροσονέρι»…

(ΣΤΟΙΧΗΜΑ): Στάθης Γουργουρίνης…
Η έλευση του Στάθη Γουργουρίνη στην ομάδα έγινε για δύο λόγους. Αρχικά γιατί πρόκειται για ένα μεγάλο ταλέντο που στον Δαβουρλή Κ. ’92 πήγαινε πραγματικά χαμένο και χρειαζόταν μια ομάδα που να στηριχθεί επάνω του χωρίς πίεση και επίσης γιατί ήταν ένα από τα παιδιά της ευρύτερης παρέας.

Άλλωστε στα 16 του χρόνια, η εκπληκτική ψυχραιμία στο παίξιμο του, τα απίστευτα σωματικά του προσόντα και τα ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά του, καθιστούν τον Στάθη έναν παίκτη πολύτιμο για κάθε ομάδα, και με χαρά μας μεγάλη θα τον δούμε να φεύγει για μια ανώτερη ομάδα. Το ότι αυτός με τον Λιαρρομάτη αποτελούν τους δύο μικρούς της ομάδας και αγωνίζονται ως στόπερ, εκεί που σχεδόν όλες οι ομάδες βασίζονται σε έμπειρους παίκτες, νομίζουμε λέει πολλά…

(Highlight)…
O… πύραυλος του Παπαλάμπρου στο γήπεδο του Πέττα, από τα 40 μέτρα, με την μπάλα να μην… κατεβαίνει στην Γη… ΠΟΤΕ (!) Φανταστική εκτέλεση που συνδυάστηκε με ένα μεγάλο «2», το πρώτο στην ιστορία της ομάδας…

Tip: Αν κάποιον ξέχασα ή αδίκησα, δεν τρέχει τίποτα υπάρχει άλλωστε και ο δεύτερος γύρος…

        

* ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΟΥ Α’ ΓΥΡΟΥ ΚΑΙ Η ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ…